Mnamo mwaka wa 1922 niliondoka katika nchi yangu ya asili, Austria, na kusafiri kupitia Afrika na Asia kama Mwandishi Maalum wa baadhi ya magazeti mashuhuri ya Bara, na nilitumia kuanzia mwaka huo na kuendelea karibu muda wangu wote katika Mashariki ya Kiislamu. Nia yangu kwa mataifa ambayo nilikutana nayo mwanzoni ilikuwa ya mtu wa nje tu. Niliona mbele yangu utaratibu wa kijamii na mtazamo wa maisha kimsingi yapo tofauti na Ulaya; na kuanzia hapo, kulikua na huruma ndani yangu yenye utulivu zaidi - ni bora kusema: mtindo wa kuishi Ulaya kwa njia ya mitambo zaidi. Huruma hii polepole iliniongoza kwenye uchunguzi wa sababu za utofauti huo, na nikapendezwa na mafundisho ya kidini ya Waislamu. Wakati ule unaozungumziwa, shauku hilo haikuwa na nguvu ya kutosha kunivuta katika kundi la Uislamu, lakini ilinifungulia mtazamo mpya wa jamii ya wanadamu inayoendelea, ya hisia za kweli za kindugu. Ukweli, hata hivyo, wa maisha ya Waislamu wa siku hizi unaonekana kuwa mbali sana na unaotolewa katika mafundisho ya kidini ya Uislamu. Chochote katika Uislamu kilichokuwa kikiendelea na harakati, kimewageuza kwa miongoni mwa Waislamu kuwa wavivu na kudumaa; chochote kilichokuwapo cha ukarimu na utayari wa kujitolea, kilikuwa kimegeuzwa miongoni mwa Waislamu wa siku hizi, kuwa na fikra finyu na kupenda maisha rahisi.

Kwa kuchochewa na ugunduzi huu na kushangazwa na kutofautiana kati ya Mwanzo na Sasa, nilijaribu kushughulikia tatizo lililo mbele yangu kutoka kwenye mtazamo wa ndani zaidi: yaani, nilijaribu kujifikiria kuwa niko ndani ya duara la Uislamu. Lilikuwa ni jaribio la kiakili tu; na ilinifunulia, ndani ya muda mfupi sana, suluhisho sahihi. Nilitambua kwamba sababu moja na pekee ya uozo wa kijamii na kiutamaduni wa Waislamu ilikuwa katika ukweli kwamba walikuwa wameacha taratibu za kufuata mafundisho ya Uislamu kiroho. Uislamu ulikuwa bado upo, lakini ulikuwa mwili usio na roho. Kipengele kile kile ambacho hapo awali kilisimama kwa ajili ya nguvu za ulimwengu wa Kiislamu sasa kilikuwa kinawajibika kwa udhaifu wake: Jumuiya ya Kiislamu ilikuwa imejengwa, tangu awali kabisa, juu ya misingi ya kidini pekee, na kudhoofika kwa misingi hiyo kumesababisha kudhoofisha muundo wa kitamaduni -- na pengine inaweza kusababisha kutoweka kwake kabisa.

Kadiri nilivyozidi kuelewa jinsi mafundisho ya Uislamu yalivyo thabiti na jinsi yalivyo ya vitendo, ndivyo shauku yangu ilivyokuwa ikizidi kuwa ni kwa nini Waislamu wameacha matumizi yao kamili kwenye maisha halisi. Nilijadiliana tatizo hili na Waislamu wengi katika takriban nchi zote kati ya Jangwa la Libya na Pamirs, kati ya Bosphorus na Bahari ya Uarabuni. Ulikaribia kuwa msukumo ambao hatimaye ulifunika masilahi yangu mengine yote ya kiakili katika ulimwengu wa Uislamu. Maswali yalizidi kuongezeka kwa msisitizo -- hadi mimi, ambaye si Muislam, nilizungumza na Waislamu kana kwamba ningeutetea Uislamu kutokana na uzembe na uvivu wao. Maendeleo hayakuonekana kwangu, hadi siku moja -- ilikuwa vuli mnamo mwaka wa 1925 , katika milima ya Afghanistani -- Gavana mchanga wa mkoa aliniambia: "Lakini wewe ni Muislamu, ila wewe mwenyewe hujijui." Nilipigwa na maneno haya na kukaa kimya. Lakini niliporudi Ulaya kwa mara nyingine tena, mwaka wa 1926, niliona kwamba tokeo pekee la kimantiki la mtazamo wangu lilikuwa kuukubali Uislamu.

Mambo mengi sana juu ya kuwa kwangu Muislamu. Tangu wakati huo niliulizwa mara kwa mara: “Kwa nini ulisilimu? Ni nini kilikuvutia sana?" -- na lazima nikiri: sijui jibu lolote la kuridhisha. Haikuwa mafundisho yoyote maalum ambayo yalinivutia, lakini muundo mzima wa ajabu, unaoshikamana kwa njia isiyoelezeka wa mafundisho ya maadili na programu ya maisha ya vitendo. Sikuweza kusema, hata sasa, ni kipengele gani kinanivutia zaidi kuliko kingine. Uislamu unaonekana kwangu kama kazi kamili ya usanifu. Sehemu zake zote zimeundwa kwa usawa ili kukamilishana na kusaidiana: hakuna kitu cha juu na hakuna kinachokosekana, na matokeo ya usawa kamili na utulivu thabiti. Pengine hisia hii ya kuwa kila kitu katika mafundisho na itikadi za Uislamu kiko “mahali pake panapofaa,” imeleta hisia kali zaidi kwangu. Huenda kulikuwa na, pamoja nayo, hisia zingine pia ambazo leo ni ngumu kwangu kuzichambua. Baada ya yote, lilikuwa suala la upendo; na upendo unaundwa na vitu vingi; matamanio yetu na upweke wetu, malengo yetu ya juu na mapungufu yetu, nguvu zetu na udhaifu wetu. Hivyo ilikuwa katika jambo langu. Uislamu ulinijia kama jambazi anayeingia nyumbani usiku; lakini, tofauti na mwizi, iliingia na kubaki kwa wema.

Tangu wakati huo nilijitahidi kujifunza mengi kadiri nilivyoweza kuhusu Uislamu. Nilisoma Quran na Hadithi za Mtume (rehema na baraka za Mwenyezi Mungu ziwe juu yake); Nilisoma lugha ya Uislamu na historia yake, na mengi ya yale yaliyoandikwa juu yake na dhidi yake. Nilikaa zaidi ya miaka mitano katika Hijaz na Najd, hasa huko al-Madinah, ili nipate uzoefu wa mazingira asilia ambapo dini hii ilihubiriwa na Mtume wa Uarabuni. Kwa vile Hijaz ni kituo cha mikutano cha Waislamu kutoka nchi nyingi, niliweza kulinganisha mitazamo mingi tofauti ya kidini na kijamii iliyoenea katika ulimwengu wa Kiislamu katika siku za sasa. Masomo na ulinganisho huo ulinijengea imani thabiti kwamba Uislamu, kama jambo la kiroho na kijamii, bado upo, pamoja na mapungufu yote yanayosababishwa na mapungufu ya Waislamu, kwa kiasi kikubwa nguvu kubwa ya msukumo ambayo mwanadamu amewahi kupata; na nia yangu yote ikawa, tangu wakati huo, ilizingatia shida ya kuzaliwa upya kwake.