Ang Islam at mga Muslim

Ang salitang "Islam" ay isang Arabeng salita na nangangahulugang "pagpapasakop sa kalooban ng Diyos". Ang salitang ito ay nagmula sa parehong ugat ng Arabeng salitang "salam", na nangangahulugang "kapayapaan". Kung kaya, ang relihiyong Islam ay nagtuturo na upang makamit ang totoong kapayapaan ng pag-iisip at katiyakan ng puso, siya ay dapat magpasakop sa Diyos at mamuhay alinsunod sa Kanyang Banal na ipinahayag na Batas. Ang pinakamahalagang katotohanang ipinahayag ng Diyos sa sangkatauhan ay walang banal o karapat-dapat na sambahin maliban sa Diyos na Makapangyarihan sa lahat, kaya ang lahat ng tao ay dapat magpasakop sa Kanya.

Ang salitang "Muslim" ay nangangahulugang siyang nagpasakop sa kalooban ng Diyos, anuman ang kanilang lahi, nasyonalidad o etnikong pinagmulan. Ang pagiging isang Muslim ay sinusundan ng kusang loob na pagpapasakop at masigasig na pagsunod sa Diyos, at pamumuhay alinsunod sa Kanyang mensahe. Ang ilang mga tao ay nag-aakalang ang Islam ay isang relihiyon lamang para sa mga Arabo, ngunit walang maaaring humigit pa sa katotohanan. Hindi lamang mayroong mga nagbalik sa Islam sa bawat sulok ng mundo, lalo na sa Inglatera at Amerika, ngunit sa pamamagitan ng pagsusuri sa Mundo ng Muslim mula sa Bosnia hanggang Nigeria, at mula sa Indonesia hanggang Morocco, kanyang malinaw na makikita na ang mga Muslim ay nagmula sa maraming iba't-ibang mga lahi, pangkat etniko at nasyonalidad. Kawili-wili ding pansinin na sa katotohanan, mahigit sa 80% ng lahat ng mga Muslim ay hindi mga Arabo - mas maraming Muslim sa Indonesia kaysa sa buong Mundo ng Arabo! Kaya, kahit na totoong ang karamihan sa mga Arabo ay Muslim, ang malaking mayorya ng mga Muslim ay hindi mga Arabo. Gayunpaman, ang sinumang nagpasakop nang lubusan sa Diyos at sumamba sa Kanya lamang ay isang Muslim.

Pagpapatuloy ng Mensahe

Ang Islam ay hindi isang bagong relihiyon dahil ang "pagpapasakop sa kalooban ng Diyos", iyan ay, ang Islam, ang siya lamang katanggap-tanggap na relihiyon sa paningin ng Diyos. Sa kadahilanang ito, ang Islam ay ang tunay na "likas na relihiyon", at ito ay ang parehong walang hanggang mensahe na ipinahayag sa pagdaan ng mga panahon sa lahat ng mga propeta at sugo ng Diyos. Ang mga Muslim ay naniniwala na ang lahat ng mga propeta ng Diyos, na kinabibilangan nina Abraham, Noe, Moises, Hesus at Muhammad (sumakanila nawa ang kapayapaan at pagpapala ng Diyos), ay nagdala ng pare-parehong mensahe ng purong Monoteismo. Para sa kadahilanang ito, ang Propeta Muhammad (nawa'y ang awa at mga pagpapala ng Diyos ay sumakanya) ay hindi nagtatag ng isang bagong relihiyon, tulad ng maling iniisip ng maraming tao, ngunit siya ang pangwakas na Propeta ng Islam. Sa pamamagitan ng pagpapahayag ng Kanyang huling mensahe kay Muhammad (nawa'y ang awa at mga pagpapala ng Diyos ay sumakanya), na isang walang hanggan at unibersal na mensahe para sa lahat ng sangkatauhan, ang Diyos sa huli ay tinupad ang tipan na Kanyang ginawa kay Abraham, na isa sa mga pinakauna at pinakadakilang propeta.

Sapat nang sabihing ang paraan ng Islam ay kaparehong paraan ng propeta Abraham, sapagkat ang Bibliya at ang Quran ay naglarawan kay Abraham bilang isang mataas na halimbawa ng isang taong isinuko ang kanyang sarili ng ganap sa Diyos at sumamba sa Kanya nang walang mga tagapamagitan. Kapag napagtanto ito, dapat na maging malinaw na ang Islam ay may pinaka-tuluy-tuloy at unibersal na mensahe ng anumang relihiyon, dahil ang lahat ng mga propeta at sugo ay mga "Muslim", kaya, sila ang mga nagpasakop sa kalooban ng Diyos, at ipinangaral ang "Islam", kaya naman, ito ay ang pagpapasakop sa kalooban ng Diyos na Makapangyarihan sa lahat.

Ang Kaisahan ng Diyos

Ang pundasyon ng Islamikong paniniwala ay ang paniniwala sa Kaisahan ng Makapangyarihan Diyos - ang Diyos nina Abraham, Noe, Moises at Hesus. Ang Islam ay nagtuturo na ang isang dalisay na paniniwala sa Nag-iisang Diyos ay likas na nauunawaan ng mga tao at sa gayon ay tinutupad ang likas na pagkahilig ng kaluluwa. Kung kaya, ang konsepto ng Islam sa Diyos ay tuwiran, walang kalabuan at madaling maunawaan. Ang Islam ay nagtuturo na ang mga puso, isipan at kaluluwa ng mga tao ay angkop na sisidlan para sa malinaw na banal na kapahayagan, at ang mga kapahayagan ng Diyos sa tao ay hindi tinatakpan ng mga misteryo na sumasalungat sa sarili o hindi makatwirang mga ideya. Kung kaya, ang Islam ay itinuturo na kahit na ang Diyos ay hindi lubos na nauunawaan at naiintindihan ng ating may hangganang isipan bilang tao, hindi rin Niya inaasahan mula sa atin na tumanggap ng kakatwa o malinaw na maling paniniwala tungkol sa Kanya.

Ayon sa mga turo ng Islam, ang Diyos na Makapangyarihan sa lahat ay ganap na Nag-iisa at ang Kanyang Kaisahan ay hindi kailanman dapat ikompromiso sa pamamagitan ng pag-ugnay ng mga katambal sa Kanya - ni sa pagsamba o sa paniniwala. Dahil dito, ang mga Muslim ay kinakailangang panatilihin ang isang tahasang ugnayan sa Diyos, at samakatuwid lahat ng mga tagapamagitan ay ganap na ipinagbabawal. Mula sa Islamikong pananaw, ang paniniwala sa Kaisahan ng Diyos ay nangangahulugang mapapagtanto na ang lahat ng pagdarasal at pagsamba ay dapat na eksklusibo para sa Diyos, at Siya lamang ang karapat-dapat sa mga titulong "Panginoon" at "Tagapagligtas". Ang ilang mga relihiyon, kahit na naniniwala sila sa "Isang Diyos", ay hindi inilalagay ang lahat ng kanilang pagsamba at pagdarasal para sa Kanya lamang. Gayundin, ibinibigay din nila ang titulong "Panginoon" sa mga nilalang na hindi Nakakaalam ng lahat, Makapangyarihan sa lahat at Di-Nagbabago - kahit na ayon sa kanilang sariling mga banal na kasulatan. Sapat nang sabihin na ayon sa Islam, hindi sapat na ang mga tao ay naniniwala na "Ang Diyos ay Nag-iisa", ngunit dapat nilang maisakatuparan ang paniniwalang ito sa pamamagitan ng wastong pag-uugali.

Sa madaling sabi, ang Islamikong konsepto ng Diyos, ay ganap na nakabatay sa Banal na Kapahayagan, walang kalabuan sa kabanalan - Ang Diyos ay Diyos at ang tao ay tao. Yamang ang Diyos ay ang nag-iisang Tagapaglikha at patuloy na Tagapagtustos ng Sansinukob, Siya ay higit na mataas kaysa sa Kanyang nilikha - ang Tagapaglikha at ang nilikha ay hindi naghahalo. Ang Islam ay itinuturo na ang Diyos ay may natatanging kalikasan at Siya ay malaya sa kasarian, kahinaan ng tao at higit sa anupamang maaring maisip ng tao. Ang Quran ay itinuturo na ang mga palatandaan at patunay ng karunungan, kapangyarihan at pag-iral ng Diyos ay maliwanag sa mundong nakapalibot sa atin. Kung kaya, ang Diyos ay nananawagan sa tao na pag-isipan ang nilikha upang makabuo ng isang mas mahusay na pag-unawa sa kanyang Tagapaglikha. Ang mga Muslim ay naniniwala na ang Diyos ay Mapagmahal, Mahabagin at Maawain, at Siya ang nangangalaga sa pang-araw-araw na gawain ng mga tao. Dito, ang Islam ay nagpapakita ng isang natatanging balanse sa pagitan ng mga maling relihiyon at pilosopikong kalabisan. Ang ilang mga relihiyon at pilosopiya ay naglalarawan sa Diyos bilang isang makasarili na "Mas Mataas na Kapangyarihan" na hindi interesado, o walang kamalayan, sa buhay ng bawat indibidwal na tao. Ang iba pang mga relihiyon ay mistulang binibigyan ang Diyos ng mga katangian ng tao at itinuturong Siya ay naroroon sa Kanyang nilikha, sa pamamagitan ng pagkakatawang-tao sa isang tao, isang bagay - o kahit na lahat ng bagay. Sa Islam, gayunpaman, ang Diyos na Makapangyarihan sa lahat ay nilinaw ang katotohanan sa pamamagitan ng pagpapahintulot sa sangkatauhan na malamang Siya ay "Mahabagin", "Maawain", "Mapagmahal" at ang "Tagatugon ng Mga Dasal". Ngunit Kanya ring lubos na binibigyang diin na "walang katulad sa Kanya", at Siya ay mas mataas sa panahon, espasyo at Kanyang nilikha. Sa huli, ay dapat ding banggitin na ang Diyos na sinasamba ng mga Muslim ay ang parehong Diyos na sinasamba ng mga Hudyo at Kristiyano - sapagkat may Nag-iisang Diyos lamang. Nakakalungkot na ang ilang mga tao ay nag-aakalang ang mga Muslim ay sumasamba sa ibang Diyos bukod sa Diyos ng mga Hudyo at Kristiyano, at si "Allah" ay "diyos ng mga Arabo" lamang. Ang mitong ito, na pinalaganap ng mga kaaway ng Islam, ay ganap na hindi totoo dahil ang salitang "Allah" ay simpleng salitang Arabe para sa Diyos na Makapangyarihan sa lahat. Ito ay ang parehong salita para sa Diyos na ginagamit ng mga nagsasalita ng Arabeng Hudyo at Kristiyano. Gayunpaman, dapat linawin na kahit na ang mga Muslim ay sumasamba sa parehong Diyos tulad ng sa mga Hudyo at Kristiyano, ang kanilang konsepto sa Kanya ay naiiba sa mga paniniwala ng ibang mga relihiyon - una ay dahil ito ay ganap na batay sa Banal na Pahayag mula sa Diyos. Halimbawa, ang mga Muslim ay tinanggihan ang paniniwalang Kristiyano na ang Diyos ay isang Trinidad, hindi lamang dahil sa ang Quran ay tinanggihan ito, ngunit dahil din sa kung ito ang tunay na kalikasan ng Diyos, ay Kanya sanang malinaw na ipinahayag ito kay Abraham, Noe, Hesus at sa lahat ng iba pang mga propeta.

Ang Quran

Ang Arabeng salita na "Al-Quran" ay literal na nangangahulugang "ang pagbigkas". Kapag ginamit tungkol sa Islam, ang salitang Quran ay nangangahulugang panghuling mensahe ng Diyos sa sangkatauhan, na ipinahayag sa Propeta Muhammad (nawa'y ang awa at mga pagpapala ng Diyos ay sumakanya). Ang Quran, kung minsan ay binabaybay na Koran, ay ang literal na salita ng Diyos - tulad ng malinaw na sinasabi nito nang paulit-ulit. Hindi tulad ng iba pang sagradong mga kasulatan, ang Quran ay ganap na naingatan sa parehong mga salita at kahulugan nito sa isang buhay na wika. Ang Quran ay isang buhay na himala sa Arabeng wika; at kilalang walang kapantay sa estilo, anyo at espirituwal na epekto nito. Ang panghuling kapahayagan ng Diyos sa sangkatauhan, ang Quran, ay ipinahayag sa Propeta Muhammad (nawa'y ang awa at mga pagpapala ng Diyos ay sumakanya) sa loob ng 23 taon.

Ang Quran, sa kaibahan sa maraming iba pang mga relihiyosong aklat, ay palaging isinasa-isip na Salita ng Diyos ng mga naniniwala dito, ibig sabihin, ito ay hindi isang bagay na ipinag-utos ng isang relihiyosong konseho ng maraming taon pagkatapos na maisulat. Gayundin, ang Quran ay binibigkas sa publiko sa harap ng kapwa Muslim at mga di-Muslim na mga komunidad sa panahon ng buhay ng Propeta Muhammad (nawa'y ang awa at mga pagpapala ng Diyos ay sumakanya). Ang buong Quran ay ganap ding isinulat sa buong buhay ng Propeta, at maraming mga kasamahan ng Propeta ang naisaulo ang buong Quran na salita-bawat-salita kung papaano ito ipinahayag. Kaya, hindi katulad ng ibang mga banal na kasulatan, ang Quran ay palaging nasa kamay ng mga karaniwang mananampalataya; ito ay palaging isinasa-isip na salita ng Diyos at, dahil sa malawak na pagkalat ng pagkakasaulo, ito ay ganap na naingatan.

Tungkol sa mga turo ng Quran - ito ay isang unibersal na banal na kasulatan na ipinahayag para sa lahat ng sangkatauhan, at hindi ipinahayag lamang sa isang partikular na tribo o "piniling mga tao". Ang mensahe na dinadala nito ay walang bago, ngunit ang parehong mensahe ng lahat ng mga propeta - pagpapasakop sa Diyos na Makapangyarihan sa lahat at sumamba sa Kanya lamang. Kung kaya, ang kapahayagan ng Diyos sa Quran ay nakatuon sa pagtuturo sa mga tao ng kahalagahan ng paniniwala sa Kaisahan ng Diyos at pangatawanan ang kanilang buhay sa patnubay na Kanyang ipinadala. Bilang karagdagan, ang Quran ay naglalaman ng mga kwento ng mga naunang propeta, tulad nina Abraham, Noe, Moises at Hesus; pati na rin ang maraming mga utos at pagbabawal mula sa Diyos. Sa mga makabagong panahon kung saan napakaraming mga tao ay nahatak sa pag-aalinlangan, espirituwal na kawalang pag-asa at "pampulitikang pagtatama", ang mga turo ng Quran ay nag-aalok ng mga solusyon sa kawalang-saysay ng ating buhay at ang kaguluhan na sumasakal sa mundo ngayon. Sa madaling sabi, ang Quran ay ang aklat ng gabay na pinakamahusay.

Ang Propeta Muhammad

Hindi tulad ng mga tagapagtatag ng maraming relihiyon, ang huling propeta ng Islam ay isang tunay na dokumentado at makasaysayang nilalang. Siya ay nabuhay sa buong liwanag ng kasaysayan, at ang pinakamaliit na mga detalye ng kanyang buhay ay kilala. Hindi lamang na ang mga Muslim ay may buong teksto ng mga salita ng Diyos na ipinahayag kay Muhammad (nawa'y ang awa at mga pagpapala ng Diyos ay sumakanya), ngunit napanatili din nila ang kanyang mga salawikain at turo sa tinatawag na "hadeeth" na panitikan. Sa pagkakasabi nito, dapat maunawaan na ang mga Muslim ay naniniwala na ang Propeta Muhammad (nawa'y ang awa at mga pagpapala ng Diyos ay sumakanya) ay isang tao lamang na pinili ng Diyos, at siya ay hindi banal sa anumang paraan. Upang maiwasan ang maling hiling na sambahin siya, ang Propeta Muhammad (nawa'y ang awa at mga pagpapala ng Diyos ay sumakanya) ay tinuruan ang mga Muslim na tukuyin siya bilang "Sugo ng Diyos at Kanyang Alipin". Ang misyon ng huli at pangwakas na propeta ng Diyos ay ituro lamang na "walang banal o karapat-dapat na sambahin maliban sa Diyos na Makapangyarihan sa lahat", pati na rin bilang isang buhay na halimbawa ng kapahayagan ng Diyos. Sa simpleng mga salita, ang Diyos ay ipinadala ang kapahayagan kay Muhammad (nawa'y ang awa at mga pagpapala ng Diyos ay sumakanya), na siyang nagturo nito, ipinangaral ito, ipinamuhay ito at isinagawa ito.

Sa ganitong paraan, si Muhammad (nawa'y ang awa at mga pagpapala ng Diyos ay sumakanya) ay higit pa sa isang "propeta" kung ang pinag-uusapan ay ang marami sa mga Biblikong propeta, dahil siya rin ay isang negosyante at tagapamahala. Siya ay isang taong nabuhay sa isang mapagpakumbabang buhay sa paglilingkod sa Diyos, at nagtatag ng isang sumasaklaw sa lahat na relihiyon at pamamaraan ng buhay sa pamamagitan ng pagpapakita kung ano ang ibig sabihin ng pagiging isang mabuting kaibigan, asawa, guro, pinuno, mandirigma at hukom. Sa kadahilanang ito, ang mga Muslim ay sumusunod sa kanya hindi para sa kanyang sariling kapakanan, ngunit sa pagsunod sa Diyos, sapagkat si Muhammmad (nawa'y ang awa at mga pagpapala ng Diyos ay sumakanya) ay hindi lamang ipinakita sa atin kung paano makitungo sa ating kapwa tao, ngunit higit sa lahat, ay ipinakita sa atin kung paano makipag-ugnayan at sumamba sa Diyos; sambahin Siya sa tanging paraang nakalulugod sa Kanya.

Tulad ng ibang mga propeta, si Muhammad (nawa'y ang awa at mga pagpapala ng Diyos ay sumakanya) ay naharap sa maraming pagsalungat at pag-uusig sa kanyang misyon. Gayunpaman, palagi siyang matiisin at makatarungan, at kanyang pinakikitunguhan ang kanyang mga kaaway ng mabuti. Ang mga bunga ng kanyang misyon ay labis na matagumpay, at kahit na ang kanyang misyon ay nagsimula sa isa sa mga pinakamahirap at lib-lib na mga lugar sa mundo, sa loob ng isang daang taon ng pagkamatay ni Muhammad (nawa'y ang awa at mga pagpapala ng Diyos ay sumakanya), ang Islam ay lumaganap mula sa Espanya hanggang Tsina. Ang Propeta Muhammad (nawa'y ang awa at mga pagpapala ng Diyos ay sumakanya) ang pinakadakila sa lahat ng mga propeta ng Diyos, hindi dahil mayroon siyang mga bagong doktrina o mas dakilang mga himala, kundi dahil siya ang napili na magdala ng huling kapahayagang dumating sa sangkatauhan mula sa Diyos, isang angkop para sa lahat ng mga lugar, panahon, at mga tao, walang hanggan at walang pagbabago hanggang sa Huling Araw.

Ang Islamikong Pamamaraan ng Buhay

Sa Banal na Quran, ang Diyos ay itinuturo sa mga tao na nilikha sila upang sumamba sa Kanya, at ang batayan ng lahat ng tunay na pagsamba ay ang kamalayan sa Diyos. Dahil ang mga turo ng Islam ay sumasaklaw sa lahat ng mga aspeto ng buhay at mga etika, ang kamalayan sa Diyos ay hinikayat sa lahat ng mga gawain ng tao. Ang Islam ay nilinaw na ang lahat ng mga gawa ng tao ay mga gawang pagsamba kung ginagawa ang mga ito para sa Diyos lamang at alinsunod sa Kaniyang Banal na Kautusan. Kung kaya, ang pagsamba sa Islam ay hindi limitado sa mga relihiyosong ritwal.

Ang mga turo ng Islam ay nagsisilbi bilang isang awa at isang pagpapagaling para sa kaluluwa ng tao, at ang mga ganitong katangian tulad ng pagpapakumbaba, katapatan, pagtitiis at kawanggawa ay mariing hinihikayat. Bilang karagdagan, ang Islam ay kinokondena ang pagmamataas at pagmamatuwid sa sarili, yamang ang Diyos na Makapangyarihan sa lahat ang nag-iisang hukom ng katuwiran ng tao.

Ang Islamikong pananaw tungkol sa kalikasan ng tao ay makatotohanan at maayos na balanse din. Ang mga tao ay hindi pinaniniwalaang likas na makasalanan, ngunit nakikita bilang isang may kakayahang gawin pareho ang mabuti at masama.

Ang Islam ay itinuturo din na ang pananampalataya at pagkilos ay magkasama. Ang Diyos ay binigyan ang mga tao ng malayang kalooban, at ang sukatan ng pananampalataya ng isang tao ay ang kanyang gawa at kilos. Gayunpaman, ang mga tao ay nilikha din nang mahina at karaniwang nahuhulog sa kasalanan. Ito ang likas na katangian ng tao na nilikha ng Diyos sa Kanyang Karunungan, at hindi likas na "tiwali" o nangangailangan ng pagsasa-ayos. Ito ang dahilan kung bakit ang landas ng pagsisisi ay laging bukas sa lahat ng tao, at ang Diyos na Makapangyarihan sa lahat ay nagmamahal sa nagsisising makasalanan nang higit pa sa isang taong hindi talaga nagkakasala.

Ang totoong balanse ng isang Islamikong buhay ay naitatatag sa pamamagitan ng pagkakaroon ng isang matinding takot sa Diyos pati na rin ang isang matapat na paniniwala sa Kanyang walang hanggang Awa. Ang isang buhay na walang takot sa Diyos ay humahantong sa kasalanan at pagsuway, habang naniniwalang tayo ay nagkasala nang labis na ang Diyos ay hindi tayo marahil patatawarin ay humahantong lamang sa kawalan ng pag-asa. Kaugnay nito, ang Islam ay itinuturo na ang hindi ginabayan lamang ang nawawalan ng pag-asa sa awa ng kanilang Panginoon.

Bilang karagdagan, ang Banal na Quran, na ipinahayag sa Propeta Muhammad (nawa'y ang awa at mga pagpapala ng Diyos ay sumakanya), ay naglalaman ng maraming mga turo tungkol sa buhay sa kabilang buhay at Araw ng Paghuhukom. Dahil dito, ang mga Muslim ay naniniwala na ang lahat ng tao ay sukdulang hahatulan ng Diyos para sa kanilang mga paniniwala at kilos sa kanilang buhay sa lupa. Sa paghatol sa mga tao, ang Diyos na Makapangyarihan sa lahat ay kapwa Maawain at Makatarungan, at ang mga tao ay hahatulan lamang sa kung ano ang kanilang ginawa.

Sapat na sabihin na ang Islam ay itinuturo na ang buhay ay isang pagsubok, at ang lahat ng mga tao ay mananagot sa harap ng Diyos. Ang isang matapat na paniniwala sa buhay sa kabilang buhay ay ang susi sa pagkakaroon ng maayos at moral na buhay. Kung hindi, ang buhay ay tatanawin bilang katapusan na nito (walang kabilang buhay), na nagiging sanhi para sa mga tao na maging mas makasarili, materyalista at imoral.

Islam para sa isang Mas Mabuting Buhay

Ang Islam ay itinuturo na ang tunay na kaligayahan ay maaari lamang makuha sa pamamagitan ng pamumuhay ng isang buhay na puno ng kamalayan sa Diyos at pagiging kuntento sa ibinigay ng Diyos sa atin. Bilang karagdagan, ang tunay na "kalayaan" ay kalayaan mula sa pagiging alipin ng ating mababang mga hangarin at pinamamahalaan ng mga gawang-taong ideolohiya. Taliwas ito sa kaibahan ng pananaw ng maraming tao sa makabagong mundo, na itinuturing na ang "kalayaan" ay ang kakayahang masiyahan ang lahat ng kanilang mga hinahangad nang walang pag-aalinlangan. Ang malinaw at komprehensibong patnubay ng Islam ay nagbibigay sa mga tao ng isang mahusay na tukoy na layunin at landas sa buhay. Bilang karagdagan sa pagiging kasapi ng pagkakapatirang-tao ng Islam, ang mabuting balanse at praktikong mga turo ay isang mapagkukunan ng espirituwal na kaginhawaan, gabay at moralidad. Ang isang tahasan at malinaw na kaugnayan sa Diyos na Makapangyarihan sa lahat, pati na rin ang diwa ng layunin at pag-aari na kanyang naramdaman bilang isang Muslim, ay pinalalaya ang isang tao mula sa maraming mga pagkabahala sa pang-araw-araw na buhay.

Sa madaling salita, ang Islamikong pamamaraan ng buhay ay dalisay at mahusay. Ito ay nagtatayo ng disiplina sa sarili at pagpipigil sa sarili sa pamamagitan ng palagiang pagdarasal at pag-aayuno, at pinapalaya ang mga tao mula sa pamahiin at lahat ng mga uri ng panlahi, pang-etniko at pambansang pagtatangi. Sa pamamagitan ng pagtanggap upang mamuhay ng isang may kamalayan sa Diyos na buhay, at mapagtanto na ang tanging bagay na nagbubukod sa mga tao sa paningin ng Diyos ay ang kanilang kamalayan sa Kanya, ang totoong dignidad ng isang tao ay napagtanto.